Łobudzice leżą w dolinie rzeki Pilsi, ok. 3 km od Zelowa, przy drodze z Bełchatowa do Zelowa. Modrzewiowy kościół z 1795 roku widoczny jest z daleka.
Wybudowany w stylu późnego baroku, na planie krzyża, w którego ramionach umieszczono kaplice, jednonawowy z niższym i węższym prezbiterium zamkniętym trójbocznie. Orientowany. Prezbiterium przedłużone zostało o pierwotną zakrystię. Od zachodu do kościoła przylega kruchta, od południa po bokach kaplicy znajdują się kruchta i nowa zakrystia. We wschodniej części nawy znajduje się chór muzyczny wsparty na słupach. Kościół kryty jest dachem dwuspadowym. Ściany kościoła wykonano w konstrukcji wieńcowej i oszalowano.
Parafia Łobudzice jest najstarszą na terenie gminy. Erygowana została w 1488 roku przez arcybiskupa gnieźnieńskiego Zbigniewa Oleśnickiego. W tym samym roku powstał pierwszy drewniany kościół p.w. św. Wawrzyńca. Rozebrano go w 1751 roku. Na jego miejscu postawiono nowy, też drewniany z fundacji starosty żeleniewskiego Władysława Jeżewskiego, właściciela wsi Łobudzice. Po pożarze w 1795 roku, który strawił ówczesną świątynię, kolejny właściciel wsi Kazimierz Krzycki, generał wojsk polskich ufundował nowy, modrzewiowy kościół. W XIX wieku właścicielami dóbr Łobudzice byli Walenty Kobyłecki (1833-1842) i Józef Malaszewski (1842-1862). Po upadku powstania listopadowego Łobudzice stały się wsią rządową. W 1893 roku do południowej ściany prezbiterium kościoła dostawiono zakrystię, a cały kościół odnowiono. W czasie II wojny światowej kościół zamknięto, a proboszcza wywieziono i stracono w Dachau.
Zaraz po wojnie kościół odrestaurowano. Znajduje się on w ogólnopolskim spisie sanktuariów maryjnych. A to za przyczyną, pochodzącego z przełomu XVII i XVIII wieku obrazu Matki Boskiej Pocieszenia i Niebieskiej Lekarki słynącej łaskami, który można podziwiać w ołtarzu głównym. Oprócz cudownego obrazu w kościele można obejrzeć dwa ołtarze boczne z pocz. XVII wieku oraz obraz błogosławionej Salomei z końca XVIII wieku.
